Saint Jacut CP
En na Quimper bevinden we ons ineens in Saint-Jacut-de-la-Mer. Wàt een feest is dat! En misschien ook een beetje te danken aan het gebrek aan verwachtingen… We staan op de lokale CP, naast de Camping Municipal, pàl aan de baai. Twintig passen en je staat over de al dan niet drooggevallen baai van Saint Jacut te staren. Zo dicht ‘aan het vuur’ sta je zelden 🙂
Baai Le Drouet
Het is laag water, en de locals (en ook een aantal camperaars) zijn in het slijk aan het zoeken naar kokkels, en een enkeling naar pieren om later mee te vissen. We zien ook een paar jockeys in sulky’s, die hun paarden lustig laten draven op de drooggevallen zeebodem. Je hoort de hoeven van kilometers afstand klepperen. Grote Zilverreigers doen hun foerageerdansje: langzaam stappen en rondkijken en dan ineens rennen en links en rechts met hun snavels prikkend naar dat visje of die garnaal, vaak met succes.
Lokale tips invangen
We raken in gesprek met een local, die ook graag natuur fotografeert en hij geeft ons een paar tips: aan de andere kant van het schiereiland hebben we meer kans om wat trekvogels te fotograferen. Ook zijn er vaak ongeveer 3 uur na laagwater zeehonden te zien in de monding van de rivier de Arguenon, nabij Château du Guildo.
Arguenon
De volgende dag gaan we dus naar de andere kant van het schiereiland. Eerst wandelen we naar de Plage du Ruet en gaan we op schelpenjacht. We zien vanaf daar dat er onderhoud gepleegd wordt aan de voordelta, amfibische voertuigen. Vrachtauto’s met de boeg van een schip en een kraan op het dek. Wat ze er precies uitvoeren is op deze afstand niet precies helder te krijgen.
Château du Guildo
Na de lunch fietsen we (uit gemakzucht, dit is ook makkelijk per voet te doen) naar de ruïne van Château du Guildo. Op zich is dit al een uitje en een fotomomentje maar, zoals gezegd, komt circa drie uur na laagwater de zee het rivierwater terugdringen de Arguenon op. En dat is kennelijk voor de zeehonden ook aantrekkelijk.
Château du Guildo Doorkijkje Uitzicht over de Arguenon Uitzicht richting zee Het wordt vloed, Met het water komen ook de zeehonden. Zijn ze er al? De rivier wordt breder Nog ligt er modder droog Het kasteel Het kasteel Het kasteel Het kasteel, De voormalige keuken Het kasteel, hete voormalige gemak Even afgedaald naaar de oever
Laten we het niet mooier maken dan het was, we *hebben* die zeehonden gezien, maar het duurde misschien maar twee minuten en we zagen alleen de koppen. Daarna gingen ze denkelijk terug naar zee.
Natuur, natuur en meer natuur…
Gedreven door nieuwsgierigheid en het verlangen de zeehonden van naderbij te klikken, vinden we wat later een olifantenpaadje, dat ons naar de oever van de Arguenon leidt. We fotograferen grote zilverreigers, wulpen en zelfs een jan-van-gent, maar geen zeehond meer. Is dat erg? In-het-geheel-niet! Wat voelt het als een voorrecht om hier te mogen rondlopen en te genieten van de geur van zilt water, aarde en kruiden en van die onmetelijke, haast verpletterende en in ieder geval overweldigende stilte. Een waar genot! En terug fietsend nog even diep inhaleren als we langs de hagen met winterjasmijn fietsen…
En na alle euforie is er ook een domper: André verliest zijn (nèt nieuwe) bril tijdens het lozen van het chemisch toilet. We hebben – tegen beter weten in – natuurlijk nog even gekeken of we de bril er uit konden vissen. Helaas dat mocht niet baten. Daar hadden we anders heel wat schoonmaakwerk aan gehad. Maar liever dat dan zonder die bril verder. We hebben gelukkig een reservebril bij ons (ga nooit zonder op pad!), maar die hangt met touwtjes aan elkaar. Gelukkig hebben we een reisverzekering.
En door, want we hebben een lange rit voor de boeg:
Volgende etappe: Pointe Bilfot en Plougrescant
Heb je iets aan onze informatie gehad?
Dan zouden we het zéér waarderen als je dat wilt vermelden op je site of social media (liefst natuurlijk met een link naar deze pagina:)
Wil je weten wie wij zijn en wat we doen? Lees dan Over ons